patronat naukowy
Polskiego
Towarzystwa
Farmaceutycznego
poprzednie numery
wyszukiwanie artykułów





Copyright @ Pol J Cosmetol
 
ISSN 1731-0083
piątek, 29.03.2024
PL EN
Strona główna |  Rada Redakcyjna |  Redakcja |  Prenumerata |  Info dla autorów |  Szkolnictwo |  Partnerzy
Pol J Cosmetol 2021, 24(2): 73-79pldodaj do koszyka

Metody oceny biodostępności substancji czynnych w kosmetyce. Cz. III. Metody in vitro


Jacek Arct 1/, Adam Eysymont 2/

1/ Fundacja dr Seidla w Warszawie
2/ Wydział Chemiczny, Politechnika Warszawska

Streszczenie
Obok metod in vivo, ex vivo i matematycznych, szeroko stosowane do badania biodostępności stosowanych zewnętrznie leków i substancji kosmetycznie czynnych są metody in vitro częściwo zwalidowane, a przy tym nie wymagające jakiegokolwiek kontaktu z żywym organizmem. W niektórych stosuje się skórę ludzką lub zwierzęcą, jednak pochodzącą ze źrodeł odpadowych, np. pooperacyjnych lub od osób martwych. Stosuje się takżę skórę pochodzącą ze zwierząt zabitych w celach konsumpcyjnych.
Używane metody można podzielić na trzy grupy: komory poziome, pionowe i metodę PAMPA. Komory poziome, zwane niekiedy komorami Flynn´a i pionowe znane powszechnie jako komory Franza, wykorzystują przenikanie przez membrany polimerowe, lipidowe lub naturalną skórę. Pozwalają one na uzyskanie stosunkowo dokładnych wyników, modelujących warunki rzeczywiste. Metoda PAMPA wykorzystuje podobne membrany polimerowe lub lipidowe. Mniejsza dokładność metody rekompensowana jest przez niskie koszty i prostotę wykonania. Stosowana jest glównie do celów skriningowych.
Metody in vitro wymagają szczególnej dokładności wykonania. Temperatura, warunki mieszania, rozpuszczalność permeanta i inne czynniki mogą wpływać na wynik. Jest to powodem znacznych rozbieżności w rezultatach uzyskiwanych w różnych ośrodkach badawczych. Nie dotyczy to oczywiście metod zwalidowanych, dla których wszystkie parametry są ściśle określone.

Słowa kluczowe: biodostępność, metody in vitro, walidacja